In een tijd dat de samenleving steeds meer uit elkaar lijkt te vallen en polarisatie intocht houdt in de gemoederen van ons allemaal (ook ik betrap mezelf soms met gedachten die ik liever niet zou hebben), leken de picknicktafels in de straat één van de mooie, laagdrempelige manieren om met mensen in contact te komen die je misschien (nog) niet kent. Lekker picknicken onder de grote platanen: meer dorpsgevoel in de grote stad kan niet.
Zodoende was ook ik erg enthousiast, toen twee buurtpartijen besloten om voor onze deur een picknicktafel neer te zetten. Een oudere buurvrouw kon van haar wandeling bijkomen, voordat ze haar trappen op moest. Er vonden regelmatig ontbijt- en lunchpartijen plaats, ik kon relaxed op straat een koffie doen, terwijl onze hele kleine kindjes speelden: het was super gezellig.
Waar ik hoopte als Berlijnse erg tolerant te zijn, bleek snel, dat ik me steeds meer irriteerde aan vuil dat werd achter gelaten op en rondom de tafel. S’avonds kon ons kind niet in slaap vallen, omdat mensen die wij niet kenden, lawaaierig aan de tafel zaten.
Op vele middaggen trof ik middelbare scholieren aan, die rookten, aten, en helaas desondanks mijn (in het begin nog vriendelijke) verzoeken hun vuilnis bleven achterlaten. De druppel was voor mij echter toen dealers uit de buurt de tafel ook gebruikten om onopvallend te verkopen en midden in de nacht met de tafel werd gegooid en deze werd vernield.
Uiteindelijk ben ik dan ook blij, dat voorlopig even geen tafel meer voor onze deur staat.
Waar ik in mijn werk als muzikante voornamelijk wil verbinden, merkte ik dat de tafel mij ook in connectie bracht met situaties waar ik helemaal geen onderdeel van uit wilde maken.
Voldoen aan zelf opgestelde eisen, iets tof vinden omdat het de hele straat gezelliger maakt: het hoeft van mij nu allemaal niet meer. Voor nu in ieder geval niet. Misschien ooit wel weer. Ook weer een leerproces.
Wat vinden jullie? Zijn de tafels een vloek of een zegen? Laat het ons weten op ons Instagram account: @graafflorisstraat
Dit waren mijn gedachten toen ik voor de eerste keer als studente door de Graaf Florisstraat liep op weg naar medestudenten die onderhuurden; niet wetende, dat ik een paar maanden later zelf in de straat zou komen wonen. Twaalf jaar, een verhuizing binnen de straat en heel wat andere ontwikkelingen verder woon ik met Edmond, onze twee dochters en hond heel graag in deze kleine dorpse oase midden in de grote stad. Als uitvoerende en docerende muzikante geniet ik enorm van alles wat de stad te bieden heeft (en stiekem ook van de gelijkenissen tussen Rotterdam en Berlijn, mijn hometown).
Zal teksten schrijven voor de Telegraaf Floris heel erg anders zijn dan liedjes schrijven? Ik hou jullie op de hoogte!
- De Graaf Florisstraat op Instagram! - 12 oktober 2024
- Picknicktafels – een vloek of een zegen? - 12 oktober 2024
- Wie is dit dier? - 13 juli 2024
Een bevlogen juf uit de Graaf Florisstraat Volgend artikel:
De Graaf Florisstraat op Instagram!
